نورث کوت پارکینسون، مورخ و نویسنده انگلیسی در سال ۱۹۵۷ «اصل پیش‌پاافتادگی» یا «قانون علاقه به چرندیات» را مطرح کرد. او متوجه شد مردم به موضوعات مبتذل و پیش‌پاافتاده ارزشی بیشتر از موضوعات تخصصی می‌دهند. نظریه‌ی پارکینسون بر اساس مشاهداتش از کمیته مسئول تصویب طرح احداث یک نیروگاه اتمی بود. ماجرا از این قرار بود افراد کمیته اکثر وقت جلسات را صرف بحث روی موضوعات بیهوده و پیش‌پا افتاده و غیرمهم، ولی قابل فهم برای عوام کرده بودند. مثلاً مدت طولانی را صرف بحث درباره‌ی شکل و نوع سقف جایگاه دوچرخه‌ی کارمندان کرده بودند، در حالی‌که به موضوعاتی چون طراحی ساختمان و تجهیزات اصلی خود نیروگاه اتمی کم‌توجهی می‌شد؛ موضوعی که بسیار مهم‌تر و پیچیده‌تر بوده، و بررسی آن دشوارتر و تخصصی‌تر بود.
او نشان داد که زمانی‌که صرف هر موضوع مرتبط با طرح می‌شد، نسبت معکوس با میزان بودجه‌اش داشت. درباره امضای قرارداد ده میلیون پوندی ساخت راکتور ظرف ۵ /۲ دقیقه گفتگو تصمیم‌گیری شد، اما کمیته روی پارکینگ دوچرخه ۴۵ دقیقه بحث کرد تا میان پارکینگ «بهتر و راحت‌تر» یا «ساده‌تر و ارزان‌تر» تصمیم بگیرد، حال آنکه فرق دو حالت حدود ۵۰ پوند بود.
یک راکتور بقدری پیچیده و گران‌قیمت است که یک انسان معمولی قادر به درک آن نیست و تخصصی در مورد ساختار و تجهیزات آن ندارد، لذا به راحتی با جمع کنار می‌آید و برای اینکه احمق به نظر نرسد سکوت می‌کند. اما همه می‌توانند یک پارکینگ دوچرخه ارزان و ساده را در ذهنشان مجسم کنند و هرکسی می‌تواند یکی از آنها بسازد. در نتیجه افراد عادی برای اینکه در بحث حضور داشته و درتصمیم‌سازی نقش داشته باشند وارد این بحث کم‌اهمیت شده و برنامه‌ریزی برای این موضوع ساده منجر به بحث‌های چرند بی‌پایان می‌شود و هرکسی می‌خواهد چیزی اضافه کند و سهم خودش را در تصمیم‌گیری کلان نشان دهد.
اصطلاح «ساختن پارکینگ دوچرخه» استعاره از بحث‌های بی‌اهمیتی است که منجر به مذاکرات گسترده می‌شوند، پای مردم و رسانه‌ها را به میان می‌کشند و باعث غفلت از موارد مهم و اصلی می‌شوند، چرا که برای گفتگوی بی‌خاصیت طولانی در مورد موضوعات پیش‌پاافتاده مدرک و تخصص خاصی نیاز نیست و می‌توان تا پایان دنیا در مورد آن بحث کرد.
این اصل و قانون آنجایی توسط سیاست‌مداران استفاده می‌شود که موضوعات مهم و تخصصی و تکنیکی را به راحتی و به سرعت با رای مردم یا نمایندگان آنها به تصویب می‌رسانند و می‌توانند هر مقدار بودجه که اراده کنند گرفته و هر چقدر بخواهند تحویل آن را عقب بیاندازند (مثلاً نه مردم و نه اکثر نمایندگان آنها تخصصی در زمان و هزینه ساخت نیروگاه اتمی ندارند) ولی مردم و نمایندگان آنها روزها و ساعت‌ها به موضوعات کم‌اهمیت و پیش‌پاافتاده هم‌چون «حق پخش فوتبال باشگاهی از تلویزیون دولتی» مشغولند و در مورد آن بحث و گفتگو می‌کنند.
Parkinson, C. Northcote (1958), Parkinson's Law or The Pursuit of Progress. John Murray, Houghton Mifflin Company, Boston
هدف انسان از زندگی مساله ای نیست که بشود راه رسیدن به آن را از طریق تابلوها و بیلبوردها پیدا کرد و کم هستند آنهایی که می دانند قصد دارند با زندگی شان چه کنند.
ممکن است از کودکی دوست داشته باشید که برای خودتان کسب و کاری داشته باشید، اما قطعا تصویر روشنی از آن کار در ذهنتان نداشته اید و در بسیاری از موارد به خیال پردازی در این رابطه پرداخته اید.
جف گوینز وبلاگ نویس و مولف سرشناس در کتاب خود تحت عنوان هنر کار کردن (The Art of Work) به ارائه راهنمایی ها و نصایحی غیر مرسوم می پردازد تا خوانندگان خود را از روزمرگی رها کرده و آنها را برای شروع یک زندگی حرفه ای مملو از علاقه و هدف آماده نماید.
در ادامه این مطلب قصد داریم سه تاکتیک عملی از زبان گوینز را با شما در میان بگذاریم که هر کسی می تواند با استفاده از آنها ندای درونی اش را تشخیص دهد.
باهوش تر شدن چیزی نیست که یک شبه اتفاق بیفتد. اما شما می توانید با یک سری عادات روزانه در طی مدتی هوش خود را افزایش دهید.
در سایت Quora سوالی به این مضمون پرسیده شده بود که روزانه برای افزایش هوشمندی خود چه کاری انجام می دهید. خوانندگان نظرات و عادات خود را با دیگران در میان گذاشته بودند.
برخی از این نظرات حاوی نکات مفیدی برای شخص ماست که می تواند به هوشمند تر شدن و باسواد شدن ما کمک کند. اگر شما هم عادت خاص و مفیدی داشتید، می توانید به این لیست اضافه کنید. همراه دیجیاتو باشید تا با هم این موارد را بخوانیم.
